O Blog do Lucas
He estado leyendo "O Blog do Lucas" como suelo hacer habitualmente y quiero por un lado aprovechar para darle la enhorabuena por los comentarios, el hacernos participes de sus viajes, de sus ilusiones e inquietudes, AMIGO, hace falta más gente como tu...
Hoy me he animado a hablar del Blog por un personaje infantil del que habla y cuya actitud siempre me ha llamado poderosamente la atención: "O Tío Matt de la serie Fraggle Rock" un viajero incansable pero que siempre retorna a Fraggle para hablar de las maravillas del "mundo exterior" y desde un profundo amor a su "tierra", me recordaba a los muchos emigrantes que llegan diciendo: "es que en Suiza esto, en el País Vasco lo otro..." pero todos los veranos (o cuando pueden) regresan para recrearse de Maceda y su entorno.
Hoy me he animado a hablar del Blog por un personaje infantil del que habla y cuya actitud siempre me ha llamado poderosamente la atención: "O Tío Matt de la serie Fraggle Rock" un viajero incansable pero que siempre retorna a Fraggle para hablar de las maravillas del "mundo exterior" y desde un profundo amor a su "tierra", me recordaba a los muchos emigrantes que llegan diciendo: "es que en Suiza esto, en el País Vasco lo otro..." pero todos los veranos (o cuando pueden) regresan para recrearse de Maceda y su entorno.
Depende de nosotros que sepamos valorar lo mucho que tenemos...
posted by macedanos at 07:17
8 Comments:
Graciñas polo post.
Xa sabes que eu tamén te leo e que a nosa visión sobre o pobo é moi semellante.
O que teño claro é que sempre será noso Fraggle Rock particular.
Unha aperta.
Ese buen rollo debería trasladarse a otros ámbitos de la vida municipal. Ya veremos en los próximos meses lo que sucede con nuestros políticos. ¿Sabran trasladar a la gente los verdaderos problemas? ¿Venderán humo? ¿Serán capaces de prometer el oro y el moro para despues quedar en lo de siempre?
Felicidades a los dos blogueros. Son dos formas válidas de ver Maceda.
Los dos tienen que seguir con estas ventanas abiertas y aportar sus propias visiones de Maceda. Ayudan a enriquecer nuestra villa. Algunas visitamos los dos blogs todos los días.
¿Quién es la persona que está detrás de este blog? Nos tiene desconcertadas. No será un nacionalista camuflado en castellano?
Eu coido que está máis preto do PSOE polo contido dalgúns textos e fotos.
Que se identifique!
Tan importante es mi ideologia política?
Pues lo siento pero no tengo preferencias.
No es que sea importante, es para saber con quien tomamos "ESTE CAFÉ" por las mañanas (no las de la COPE, por favor).
O Banco Central Europeo acaba de inxectar ducias de miles de millóns de euros nos mercados para salvar aos bancos. Só 70.000 millóns nun só día, e moitos máis nos anteriores e seguintes. A Reserva Federal fixo exactamente igual: chegou a inxectar 50.000 millóns de dólares nunha xornada, e tamben outros moitos miles de millóns de recursos públicos para facerse cargo das perdas de bancos en quebra ou para refinanciar a outros que están ata o pescozo como consecuencia das súas operacións arriesgadísimas.
É verdade que estes bancos centrais non pon diñeiro a disposición libre dos bancos en crises, senón que o que fan é proporcionar financiamento, a maioría das veces a través de fórmulas moi sofisticadas, que en realidade non supón que aumente a disposición efectiva de diñeiro de quen o recibe. Pero, en calquera caso, estas inxeccións de liquidez nos mercados supón unha válvula de escape para os bancos, que grazas a iso poden seguir realizando as súas operacións habituais e, en consecuencia, continuar obtendo novos e máis altos beneficios.
Trátase de operacións que só agravan o problema. En primeiro lugar, porque o que fan os bancos con esa liquidez é continuar co que hoxe día saben e convenlles facer: especular con produtos financeiros moi arriscados (como as hipotecas subprime ou os ?paquetes? compostos con elas) que son os que provocaron a crise. E, en segundo lugar, porque así non abordan a cuestión de fondo fundamental: acabar dunha vez coa regulación tramposa que permitiu que as finanzas internacionais sexan un auténtico espazo opaco de chanchullos, de enganos, de corrupción, de opacidade e de risco extraordinario aínda que moi rendible para os bancos e especuladores.
Estas dúas circunstancias son as que permiten afirmar sen ningún xénero de dúbidas que os bancos centrais foron, primeiro, corresponsables da crise (por establecer a regulación que permitiu que pase o que pasou); logo, cómplices dos bancos que levaron a cabo as operacións que provocaron a crise (por facer oídos xordos ás demandas de intervención que se fixeron para evitar as corruptelas e o risco); e, ao cabo, pirómanos metidos a bombeiros (por aplicar políticas e tomar decisións que non fan senón alimentar a crise que din abordar).
Por todo iso, os bancos centrais, sometidos como hoxe día o están á ideoloxía cega dos neoliberais que os gobernan, convertéronse nunhas institucións verdadeiramente negativas e perigosas para a estabilidade da economía mundial. Pero non só por esas razóns.
Hai que ter moi pouca vergoña, unha falta de sensibilidade infinita e un cinismo visceral para estar facendo todo iso para favorecer aos bancos propiedade dos máis ricos do mundo e, ao mesmo tempo, non ter máis discurso que demandar salarios máis baixos e austeridade para os que menos teñen. E, por suposto, hai que ter un sangue moi especial para ser capaces de estar proporcionando aos mercados bancarios centos de miles de millóns de dólares de financiamento privilexiado e non ter nin un miserable euro, nin un podrecido dólar para polo a disposición dos 900 millóns de famentos do planeta, das poboacións pobres de Haití, de Cuba que padecen as desfeitas dos furacáns ou doutros países que pasan sufrimentos de todo tipo.
Teñen todo o poder e o diñeiro, pero carecen da xenerosidade e da sensibilidade que diferencia aos seres humanos dos animais. Son iso, animais programados soamente para gañar diñeiro: dispostos a dalo todo para salvar aos bancos, pero incapaces de dar nada para salvar ás persoas.
O que está pasando no noso planeta é realmente incrible: os organismos internacionais, as ONG, miles e miles de persoas reclamamos solidariedade, axuda, cooperación, unha repartición máis equitativa da riqueza, sensibilidade ante e sufrimento alleo. E os gobernos e os bancos sempre din o mesmo: que non hai diñeiro, que hai que recortar
Publicar un comentario
<< Home