miércoles, 27 de junio de 2007

Ramón Conde Ramos

Anónimo said...

Bueno, aunque este tema no es el de debate, y ya que el blogueiro ha comentado la posibilidad de plantear temas que el recogerá como nuevos títulos, me parece que es algo muy interesante y le agradecría que recogiese este.

Por desgracia hay mucha gente, y sobretodo gente joven como yo, que no saben que los españoles fueron los primeros en sufrir las consecuencias de la ira de los nazis, en un momento en que ni los judíos ni los rusos habían llegado todavía para ser objeto de su locura exterminadora.

"En Agosto de 1940, llegó a la estación de Mauthausen un tren de transporte de ganado. Al abrirse las puertas de los vagones, en lugar de animales, cientos de hombres extenuados por el calor, se precipitaron al andén bajo los gritos de ¡Raus, raus! (¡fuera!) ¡Schnell, schnell! (¡rápido!) de los SS. Habían sido tres días de inhumano viaje en esos abigarrados compartimentos, sin comer, sin beber, a oscuras, viajando de noche para que la cruel imagen no fuera vista por las poblaciones, y rodeados de cuerpos inertes por asfixia. A culatazos, y entre mordiscos de perros alemanes, los 300 pasajeros del tren de la muerte fueron conducidos a pie por una senda hacia un alcor en el que se adivinaban unos muros de piedra blanca. No eran judíos, no eran gitanos, ni tan siquiera alemanes contrarios a Hitler. Eran españoles. Republicanos españoles".

No sé quien es Ramón Conde Ramos, me gustaría saberlo, aunque ahora ya sé que hubo un Macedano que murió en ese infierno, sólo por el hecho de ser de una idea politica contraria a la de Franco.

Los judios muertos en los campos de concentración llevan años siendo homenajeados como se merecen por haber muerto tan cruelmente, espero que algún día, se repare de alguna manera la memoria de los españoles que murieron cruelmente; en Maceda y alrededores ha habido muchos y todos ellos merecerían un homenaje de su pueblo, no se puede cerrar una herida mientras no se cura como es debido.

Conocer la historia es la única manera de conseguir que no se repita.

23 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Alguén sabe da familia de

RAMÓN CONDE RAMOS
----------------------

Asasinado en Mauthausen, concretamente en Gusen.

Era natural de Maceda.

Aquí info de LA VOZ DE GALICIA:

http://www.lavozdegalicia.es/ed_ourense/imprimir_noticia.jsp?CAT=115&TEXTO=5174178&idioma=galego

22:47  
Anonymous Anónimo said...

Totalmente de acuerdo con el mensaje anterior.

Un pueblo tiene que honrar a los suyos y Maceda no ha sido justa con Ramón Conde Ramos, quien de Maceda sabía que a este hombre lo mataron en campos de concentración nazis?

Mis abuelos (75-85 años) miran a familias de tradición falangista que hoy viven en Maceda (no hace falta que ponga ejemplos) como si fuesen reyes, como sintiendose inferiores a ellos.

Esto no lo podemos consentir. Debemos honrar a quien luchó por la democracia que hoy tenemos en España y más aún si fue alguien de nuestro pueblo.

Fijaos bien. Un macedano que luchó por la libertad y por la república es hoy un perfecto desconocido entre sus vecinos. La familia de los falangistas que se unieron al movimiento, que estuvieron chupando del bote 40 años y que hoy aún lo siguen haciendo, son unos héroes.

Ya es hora de que cambiemos las cosas!!!

22:47  
Anonymous Anónimo said...

Non hai outro xeito de cambiar esto que facendo conferencias, charlas e mesmo pesquisas para coñecer máis de xente coma Ramón Conde Ramos.

Un pobo comezará a medrar cando coñece a súa verdadeira historia.

22:47  
Anonymous Anónimo said...

Pues la verdad es que yo no sabía nada. es muy triste que Maceda se olvide de esta gente...

22:48  
Anonymous Anónimo said...

Esto é unha ventaniña aberta que sorprendentemente nos fai descubrir cousas que non sabíamos, quen saiba quen era ese home que nos diga algo sobre él.

E quen queira saber sobre Mauthausen que lea sobre este tema que é moi interesante saber del, seguro que non só a xente xoven non sabe o que alí pasou, si non moita xente maior que viviu esas fechas nunca souperon o que alí pasou. Todo o mundo deberia sabelo.

22:48  
Anonymous Anónimo said...

Gracias! blogueiro por añadir este título.

08:13  
Anonymous Anónimo said...

Pois e certo que débese coñecela historia. Por que se queremos ter unha sociedade mellor, soamente se pode construir dende o coñecemento.

Isa xente loitou por un cambio social, que incluso agora, pódenos parecer irrealizable, pero fixérono e por iso os mataron. Se ben a esquerda en Galicia non tivo a misma forma nin peso que outras zonas da península, onde sucederon cousas incribles, como a autoxestión, levada a realidade e funcionando perfectamente, a practica do amor libre (relacións sin matrimonio. que non é outra cousa, pillos) a colectivización dos medios de traballo cun exito que estaría ben que se supera (poderíamos por de entredito a función da figura dos empresarios, políticos, Iglesia y demais cousas innecesarias, etc....

Pero, en todo caso, non sabendo como era iste home, que ideas tiña, o mais importante, por riba da ideoloxía de cada quen é o respeto a vida dos demais. A sociedade ten unha débeda con esta xente, por que os mortois hai que honrralos, e mais se son victimas dunha represión fascista.

14:16  
Anonymous Anónimo said...

"Acabada la Guerra Civil española, un tren con 927 refugiados españoles salía de la estación de Angulema, en Francia. Las tropas alemanas de Hitler habían conseguido dividir en dos a Francia. Los refugiados creían que los llevaban a la zona no ocupada, pero pronto se dieron cuenta de que iban hacia el Norte. Cuatro días más tarde llegaron al pueblo de Mauthausen, en Austria.
Del tren bajaron 470 que fueron recluidas en el campo, de ellas murieron 409.

Los 457 restantes, mujeres y niños pequeños, iniciaron un largo recorrido de vuelta. A la desesperación de ver como los hombres habían sido arrancados de sus brazos se añadía la incertidumbre de no conocer su destino final. Finalmente, y después de 18 días de viaje en condiciones infames, las mujeres y los niños fueron devueltos a la España de Franco, el lugar del que habían huido al acabar la Guerra Civil. Allí les espera prisión, persecución y la angustia de no poder saber de sus familiares dejados en Mauthausen.

Los españoles fueron los primeros en llegar al campo de concentración. De hecho podría decirse que ellos lo construyeron. Y también fueron los primeros de sufrir las consecuencias de la ira de los nazis: en un momento en que ni los judíos ni los rusos habían llegado todavía para ser objeto de su locura exterminadora.

Población civil, refugiados en estado puro, que serían considerados "apátridas" cuando el ministro de Franco, Ramon Serrano Suñer decidió desatenderse de ellos. La documentación encontrada prueba que, en cuatro ocasiones, las autoridades nazis preguntaron a sus homólogos españoles que debían hacer con los "dos mil rojos españoles de Angouleme". No se molestaron nunca en contestar, a pesar que sabían que la mitad de los pasajeros fueron a parar a Mauthausen. Algunos documentos tienen una nota manuscrita al margen en la que se pide que se archive el asunto, "puesto que no parece oportuno hacer nada al respecto". La historia de este convoy ha quedado escondida bajo el olvido y el silencio generalizado que envuelve a las víctimas del franquismo. Además, la potencia del recuerdo de colectivos como el judío, ha acabado de arrinconar la tragedia de estos españoles que murieron en los campos de concentración alemanes.

Los pocos que se salvaron, no pudieron volver a la España de Franco o lo tuvieron que hacer callando. Tal vez en este silencio y en este olvido podemos encontrar una explicación en los brotes neonazi y fascistas cada día más frecuentes. A lo mejor, el hecho que no haya ningún monumento en homenaje a estos compatriotas nos tendría que hacer temer que se cumpla aquello que dice que quien no conoce su historia, corre el riesgo de repetirla"

14:39  
Anonymous Anónimo said...

TESTIMONIOS

Jesús Tello: «Cuando te encerraban en el vagón del tren, ya perdías tu personalidad, ya no eras libre. Ya hacían de ti lo que les daba la gana, ya no tenías nombre, ya eras un número».

Luisa Ramos: «Yo creo que los franceses sabían dónde nos llevaban. Ellos eran responsables de nosotros desde el momento que nos acogieron en su país y dejaron que se nos llevaran como animales. ¡Por Dios bendito, que había muchos niños!. En el tren íbamos hacinados como bestias. Nos metieron en ese vagón y no podíamos salir ni para hacer las necesidades».

Felix Quesada: «Al llegar a Mauthausen, Frank Ziereis, el director del campo, nos dijo a todos los que estábamos allí que no saldríamos por la puerta, que saldríamos por la chimenea del crematorio».

Joaquim Valcells: «Cuando el tren se pone en marcha otra vez, abandonando a los hombres en Mauthausen, el clamor que hay de llantos y gritos es una cosa que no se puede describir. Cada vez que lo pienso, tiemblo».

Ramiro Santiesteban: «La cantera donde trabajábamos estaba en un agujero. Había un despeñadero que debía hacer más de 50 metros de alto. Los SS despeñaban presos por ahí. Cuando uno duerme en una barraca, como yo he dormido, enfrente del crematorio, y durante toda la noche ves salir las llamas por la chimenea, la moral está muy baja».

José Alcubierre: «¿Sabe usted lo que es acostarse con uno, estar hablando con él: "¡Ay, estoy cansado, tal y cual", y al día siguiente decirle: "¡Venga despierta!" y encontrarle muerto?».

Jesús Ramos: «Al llegar a Asturias tuvimos un recibimiento en la estación de la gente de derechas esperando que bajáramos del tren diciendo: "¡Aquí llegan los rojos, ahí llegan los asesinos!" Éramos mujeres y niños. Si esto tiene explicación yo no la entiendo».

Pablo Escribano: «Es una página de la historia de España. España no ha hecho nada con sus hijos. No necesitamos monumentos por todos los sitios, pero sí un reconocimiento por nuestra lucha por la libertad. Y eso no se ha hecho todavía».

14:43  
Anonymous Anónimo said...

Han de vivir en Maceda algún dos seus fillos ou netos

19:16  
Anonymous Anónimo said...

No Libro de Nacementos do Rexistro Civil de Maceda [folio 281] consta que Ramón Conde Ramos naceu o día 7 de febreiro de 1903 ás dúas da mañá. Fillo de Juan Benito Conde Prol, natural de Padroxo (Xunqueira de Ambía) e de Peregrina Ramos Carballo de Santamarta. Neto, por liña paterna de Ramón Conde e de Jacinta Prol e por liña materna de Antonio Ramos e Marta Carballo de Santamarta.

Noraboa ao administrador por enxertar este "post" e polo ronsel que acadou entre os colaboradores deste blog.

09:14  
Anonymous Anónimo said...

� xenial que a proposta sobre Ram�n Conde Ramos remexera tanto. A mi�a idea cando atopei a info no rexistro de galegos represaliados en campos de concentraci�n, era que as xentes de Maceda saiban da s�a existencia.

Agora ter�amos que seguir traballando, co�ecer a s�a familia, saber m�is da s�a vida, como foi a s�a viaxe a Mauthansen, motivos (se os hai...), tivo fillos, casou, ten netos?

Isto t�molo que facer entre todos. Quen quere colaborar?

Gracias a Santiago Prol pola s�a achega sobre os seus familiares.

Pablo - Santirso

17:57  
Anonymous Anónimo said...

No "Memorial da Liberdade", unha magna exposición que proxectou Xosé Enrique Acuña e que estivo no Auditorio de Galiza eiquí en Compostela, dende o 3 de novembro de 2006 até o 31 de xaneiro de 2007, aparecía -nun panel dedicado aos "Campos de exterminio nazis"- Ramón Conde Ramos de Maceda nun listado mecanoscrito orixinal. Santiago Álvarez xa publicara ese mesmo listado a mediados dos oitenta nun libro vencellado cos exiliados. Alento a Pablo de Santirso para que traballe sobre o tema e que o vulgarice non só na "arañeira", senón mesmo en formato libro. Adiante!

19:53  
Anonymous Anónimo said...

Totalmente de acordo co reconocemento e o meu maior desexo de lembranza. Lembranza dos mortos e das atrocidades das guerras. Lembranza e reconocemento de todos por igual. Nos pedimos reconocemento dos Macedans mortos no 1941 e pasamos dos miles de onte. Falamos de democracia e defensa dos nosos valores sociais desde un anonimato, exquecendo que a nosa democracia ou como sexa, ten so que ver cos nosos politicos de hoxe e cos votos das maiorias que, por sorte, non coñeceron mais que paz e tranquilidade.
A lembranza e xusta, e necesita que todos demos os nosos nomes pra saber que estamos en contra de todalas guerras e toda as mortes.

00:41  
Anonymous Anónimo said...

Isto é xustiza. Como se pode ser demócrata sen coñecer as xentes que loitaron por ela, sen honrar aos que deron a vida para que hoxe nós sexamos libres...

10:33  
Anonymous Anónimo said...

Que nuestro encabezamiento sea anónimo, como lo es el del administrador del blog, no significa que nosotros y nuestras ideas sean anónimas, detrás de cada opinión, exposición o crítica hay una persona con inquietudes, aspiraciones y creencias, como se pone de manifiesto al tratar temas tan serios e importantes como este.

Me alegro del interés que suscita este tema y ojalá no se quedara sólo aquí, y trascendiera para un merecido homenaje.

La libertad que hoy tenemos, la tenemos gracias a gente que luchó por ella. Y conociendo historias como la de este hombre se nos enseña a los jóvenes que siempre vivimos en democracia a que en el camino ha muerto gente para conseguirla, que no ha sido fácil, y que debemos conservarla.

María.

14:30  
Anonymous Anónimo said...

Aquí queda o nome de RAMÓN CONDE RAMOS. E agora que facemos? iniciativas municipais? alguén que teña interese en colaborar? todo o que podamos facer será bo para a nosa memoria cívica persoal e para toda a vila de Maceda.

María,
Acertas ao dicir que deberiamos asinar os comentarios. Quen aporta opinións anónimas non se sinte identificado con elas e polo tanto non deberían de ser de interese para este blog.

Pablo - Santirso

15:46  
Anonymous Anónimo said...

Sinto que non me entederas, pero non quixen decir iso. Asinei ese comentario en contestación a Sonia que di que falamos desde o anonimato, para expresar que inda que non asinemos os comentarios detras deles hay unha persoa con nome e que as nosas palabras non perden forza por non firmalas,como ben demostra o interés que suscitan moitos temas que se plantexan, como este mismo.
Como non perde forza este blog inda que o seu administrador sea anónimo.

Como non perde tampouco o tema de conversa que tanto nos interesa os que con nome ou sen nome escribimos sobre él.

O meu desexo de que siga o interese e non quede en mera conversa.

08:11  
Anonymous Anónimo said...

(sigue)...non creo para nada que quen aporte opinions anónimas non se sinta identificado con elas, eu aportoas sempre e sintome moi identificada con elas. O anonimato ven de que non sabemos con quen falamos e de que NON IMPORTA QUEN SEXAMOS SÓLO IMPORTA O QUÉ DECIMOS.

08:17  
Anonymous Anónimo said...

Seguramente en moitos casos a razón de non asinar é a que ti dis, pero en moitos outros casos hai un desexo de agocharse non sei moi ben por qué.

15:28  
Anonymous Anónimo said...

Simplemente creo que seguimos a pauta que marca o administrador, él é anónimo e os que comentan tamén, nas páxinas onde o creador do blog ten nome e apellidos a xente escribe con nome, pero nesta siguese a pauta marcada e pareceme ben sempre que a xente opine libremente sin faltar o respeto a nadie, tamén e que é normal non decir o nome cando non sabes con quen estas falando, pero o debate está ahí e ben vai.

09:42  
Anonymous Anónimo said...

Certo debemos coñecer a historia. Podeme dir alguen que foi de a irmán de Benigno Alvarez, Maruja Álvarez.

18:09  
Anonymous Anónimo said...

Maruja Alvarez morreu fai uns anos; eu estiven con ela e a súa irmán Engracia en Puebla( México); non quería morrer sin voltar a Maceda,así o fixo; Con perto de 90 anos viaxou ao seu pobo , do que nunca quixo sair;estivo na miña casa pasando un mes de agosto moi emotivo, visitando a tódolos familiares de aqueles que ela lembraba...,disfrutou das súas festas das Neves, comeu filloas de sangue previamente conxelada na matanza, papas de millo...,escoitou recitar versos de Rosalía,... estivo entre amigos...un grupiño de xente sinxela, que como macedáns sentíamonos comprometidos con esta familia, queríamos darlle o pouco que ela pedía...(nada que ver co que merecía)...
Antón (O Carballeira),encabezaba a lista , el foi o primeiro en contactar con eles despois de moitos anos de búsqueda,e nos descubriu unha historia fascinante o mesmo tempo que tráxica , transmitíndonos os valores de Benigno,contaxiándonos de entusiasmo.Seguimos en contacto coa familia, que dende alí , queren recuperar parte da cultura que se lles arrebatou, ...Moisés (fillo dun sobriño), toca a gaita, lee en galego...pouca cousa se pensamos no que poido ser...

18:36  

Publicar un comentario

<< Home